Hoe zit het eigenlijk met zending in China zelf? Dit artikel gaat in op de behoefte aan werkers voor West-China en de rol van Back to Jerusalem in dit gebied.
‘Alle Chinezen zien er hetzelfde uit.’ Wie heeft dat nooit gehoord, of misschien zelf gedacht? Het is moeilijk voor onze hersenen om mensen van een andere huidskleur dan we gewend zijn van elkaar te onderscheiden. Troost is dat Chinezen hetzelfde probleem met ons hebben. Pas als je een tijdje woont in China, of zij hier, dan leer je de verschillen duidelijker te zien.
De Chinezen die wij vaak zo op elkaar vinden lijken, zijn echter geen etnische eenheid. In China wonen honderden bevolkingsgroepen, met hun eigen culturen, talen en godsdiensten. 55 van deze minderheden zijn officieel door de overheid erkend en hebben bepaalde privileges. Zo mochten ze bijvoorbeeld in de tijd van de een-kind politiek twee kinderen krijgen. Hier en daar hebben ze een mate van zelfbestuur en cultureel-religieuze vrijheid. Tegelijkertijd is het actieve beleid van de Chinese regering om minderheden te assimileren. Een van de manieren waarop dat gebeurt is door grote aantallen Han-Chinezen (die met ongeveer 90% de meerderheid vormen) naar minderheidsgebieden te verhuizen. Daardoor verandert de bevolkingssamenstelling, wordt Mandarijn Chinees belangrijker en verwatert de minderheidscultuur.
Geografisch gezien is de Han meerderheid voornamelijk gelokaliseerd in het zeer dichtbevolkte Oosten van China. De minderheden wonen in het dunnerbevolkte Westen. Behalve etniciteit is er nog een groot verschil. De ongekende groei van de kerk in China heeft voornamelijk plaatsgevonden onder de Han meerderheidsgroep, met de Lisu minderheid (80% christen) als grootste uitzondering. Veel van de minderheidsgroepen zijn nauwelijks of helemaal niet bereikt met het evangelie.
Deze bevolkingsgroepen zijn voor een groot deel Islamitisch (bv de Oeigoeren) en Boeddhistisch (bv verschillende Tibetaanse groepen). Er zijn echter ook animistische/sjamanistische groepen, zoals de Daur. Mede omdat de eigen religie gezien wordt als een deel van de culturele identiteit, die voortdurend onder druk staat door de minderheidspositie in China, staan veel van deze groepen vijandig tegenover het christelijk geloof. Een broeder die veel actief is in deze gebieden, stelde zelfs dat Tibetaans Boeddhisme het vijandigste is, meer nog dan de Islam. Deze religie zelf heeft veel duistere en gewelddadige kanten, waarvan we in het Westen doorgaans weinig horen, en laat haar aanhangers maar heel moeilijk los.
Toen bijna honderd jaar geleden de eerste Chinese Back to Jerusalem zendelingen op weg gingen naar het Westen, richtten ze zich op deze minderheidsgroepen. Het werk kwam decennia lang goeddeels stil te liggen door de vervolging onder het communistische bewind. Maar nu de Back to Jerusalem beweging weer op stoom komt, zijn deze etnische minderheden opnieuw een belangrijk werkveld.
‘The Joshua project‘ een groep die onbereikte bevolkingsgroepen in kaart brengt, heeft uitgerekend dat van de 542 taal- en etnische groepen in China er nog 446 onbereikt zijn. Het gaat dan om 185 miljoen mensen, in een gebied zo groot als West-Europa. Als organisatie ondersteunen we het werk van 210 Back to Jerusalem zendelingen die actief zijn onder deze minderheden. Hoeveel Chinese zendelingen totaal in die gebied werken is moeilijk te zeggen.
De meesten van hen werken als rondreizende evangelisten. Ze maken veel gebruik van de ‘direct media method’. Dit houdt in dat christelijk materiaal vertaald wordt in de minderheidstalen en opgenomen wordt op kleine geluidsdragers, die de zendeling uitdeelt. Een voordeel van deze methode is dat zendelingen die zelf de taal nog niet machtig zijn, alvast kunnen beginnen met hun werk. Ook is het persoonlijk contact en het geschenk in deze culturen betekenisvol en heeft meer effect dan bijvoorbeeld een anonieme radio-uitzending.
In Moslimgebieden wordt veel gewerkt met na-schoolse clubs, waar kinderen uit minderheidsgroepen extra onderwijs kunnen krijgen. Bijbelverhalen die ze ook leren vertellen ze thuis weer door en contacten met ouders kunnen zo op natuurlijke wijze gelegd worden. Dit onderwijs wordt gezien als een positieve invloed op de ontwikkeling van de gemeenschap.
We zijn dankbaar dat de Chinese kerk actief is in het trainen en uitzenden van werkers naar deze gebieden. Veel meer werkers zijn nog nodig om alle bevolkingsgroepen in dit enorme gebied te bereiken met het evangelie. We mogen samen met hen bidden dat de geestelijke zegen die het Oosten heeft ervaren, ook uitgestort zal worden op het Westen dat nog wacht.