Banu is een Amerikaanse die oorspronkelijk uit Azie komt. Ze groeide op als moslim maar leerde later Christus kennen. Wij vroegen haar om te vertellen hoe ze als moslim de Ramadan ervaarde, en hoe ze daar nu tegenaan kijkt.
Deze maand is heel belangrijk voor mij als ex-moslim en ik wil graag vertellen hoe ik als een christen nu denk over de Ramadan. Het doet mij pijn om te zien hoe mijn eigen familie vast, bidt en hard hun best doet om de goedkeuring van Allah te winnen. Ik kon wel huilen toen mijn familieleden elkaar opgewonden goede wensen stuurden over de familie App bij het verschijnen van de nieuwe maan. Ze zijn zo blij omdat ze denken dat er een grote beloning binnengehaald kan worden deze maand. Elk gebed en elke donatie aan een goed doel levert hen extra punten op tijdens de Ramadan. Ze geloven zelfs dat als ze gedurende deze maand overlijden, ze rechtstreeks naar de hemel gaan, omdat nu de poorten van de hemel open staan.
Een paar jaar geleden was het bij mij niet anders. Ik was ook vol verwachting. Nu doet die herinnering me verdriet, omdat ik de leugen ervan doorzie en weet hoe anders dingen in mijn hart geworden zijn.
Ik zat in groep zeven toen ik voor het eerst de hele maand vastte. Ik was heel blij en trots op mezelf. Iedereen gaf me complimentjes. Mijn oom gaf me zelfs een gouden ring. Ik voelde me zo goed. Mijn familie was erg trots dat ze zo’n vroom kind hadden. Ze vertelden me dat er geen grotere eer was dan als moslim geboren te worden. Als familie gaven we veel geld aan goede doelen in deze maand. En we waren allemaal heel ernstig. Geen TV, geen leuke dingen, alleen gebeden, nog meer gebeden en lezen uit de Koran. In onze familie lazen we in de Ramadan de hele Koran hardop door.
Mijn oma en tante stonden om 3:00 ’s ochtends op, baden een speciaal gebed en begonnen met het koken van de Suhar, een maaltijd die je eet voor zonsopgang. Het was altijd een voedzame maaltijd van vers brood, yoghurt, curry eieren en thee. Daarna baden we weer en begon het vasten. We aten en dronken niet tot zonsondergang. Daarna braken we het vasten met dadels en gebed. En dan kwam er heerlijk eten op tafel. Sommige speciale gerechten werden alleen in de Ramadan gegeten. Er was veel vlees en ander voedzaam eten voor de avondmaaltijd.
Er was mij geleerd dat de reden voor het vasten was dat we dan konden sympathiseren met de armen. Ik begrijp nog steeds niet waarom we dan toch zulk heerlijk eten kregen elke dag. En het was niet alleen in mijn huis. Overal werd het vasten gebroken met overvloedige avondmaaltijden.
Mijn favourite avond was de 26e dag van het vasten, ‘Laylatal Qader’ genaamd, of de ‘Waardevolle Nacht’. Volgens de traditie is dat de nacht waarin Mohamed de eerste Soera van de Koran ontving van de engel Gabriel. We bleven op en baden tot de 27e vastendag begon. We kregen nieuwe kleren voor deze avond. Als klein meisje vond ik dat geweldig. De meisjes kwamen samen met de oudere vrouwen om een speciaal gebed uit te spreken. We vroegen om vergeving aan Allah en aan elkaar. Onze verontschuldigingen naar elkaar toe waren heel algemeen, bijvoorbeeld, ‘Vergeef me voor alles wat ik heb fout gedaan’. Meende ik die verontschuldigingen echt? Eerlijk gezegd niet. Tegenwoordig is het zelfs nog erger. Mensen downloaden verontschuldigingen van internet en appen die naar elkaar.
Dat blijft een pijnlijk punt voor mij. Moslims hebben een oppervlakkig begrip van zonde. Dat gold ook voor mij toen ik een moslim was. Ik voelde me nooit schuldig over dingen die ik dacht. Alleen wat ik daadwerkelijk deed telde mee als zonde. Aan de buitenkant was ik volmaakt. Maar van binnen was ik een vreselijk iemand.
Ik realiseerde me onlangs dat de Koran het bijvoegelijk naamwoord ‘heilig’ maar twee keer gebruikt in de beschrijving van Allah. Misschien is het gebrek aan besef van de heiligheid van God een van de redenen waarom zonde zo weinig serieus genomen wordt. Ik ben zo dankbaar dat God ons zijn Heilige Geest geeft, die ons leert hoe heilig God is en hoe zeer we Jezus nodig hebben om van onze zonden gered te worden.
Vasten is een van de vijf pilaren van de Islam en als moslim moest ik vasten. Nu als Christen is die dwang er niet meer. Ik vast uit vrije beweging om nederig te worden voor God. Ik zoek zijn aangezicht. Ik verlang ernaar aan de voeten van Jezus te zitten. Mijn trots en arrogantie worden verbroken door vasten en gebed. Ik voel me verzekerd van mijn bestemming en zo veilig in de liefde van Jezus.
Het is zo verdrietig om te zien hoe mijn familie en andere moslim broeders en zuster alles doen wat ze kunnen, zonder ooit de zekerheid te krijgen over hun eeuwige bestemming. Zelfs Mohammed had hier geen zekerheid over. In de Koran zegt hij:
“Ik ben niet de eerste onder de Boodschappers, en ik weet niet wat er met mij en met jullie zal gebeuren. Ik volg slechts datgene wat aan mij is geopenbaard en ik ben slechts een duidelijke waarschuwer.” Surah 46:9
Ik bid dat zij die Allah deze maand zoeken Christus zullen zien. Want Hij zei:
“Ik ben de weg en de waarheid en het leven. Niemand komt tot de Vader dan door mij”. Johannes 14:6