De wereldwijde zendingsbeweging is niet langer een hoofdzakelijk Westerse aangelegenheid. Azië, Afrika en Zuid-Amerika hebben hun eigen, vaak nog jonge, inheemse zendingsbewegingen, die op eigen wijze aan het zendingsbevel gehoor geven. Back to Jerusalem is een goed voorbeeld van een zendingsbeweging die op eigen bodem gegroeid is, los van de Westerse kerk. Veel Christenen in het Westen horen met blijdschap en dankbaarheid over het werk van deze niet-Westerse zendelingen. Anderen uiten bezorgdheid. Zijn ze wel goed getraind? Hebben ze wel goede membercare structuren? Weten ze wel waar ze aan beginnen?
Hoewel het belangrijk is om kritische vragen te stellen, moet er gewaakt worden voor een houding van protectionisme. Soms wordt er gedaan of alleen de Westerse kerk in staat is om een behoorlijke training aan zendelingen te verschaffen, en de juiste methodes en structuren heeft om mensen uit te zenden. Ik denk dat we in de eerste plaats verheugd mogen zijn dat zoveel nieuwe bewegingen ontstaan om gehoor te geven aan de grote opdracht. En het zou verstandig zijn als we niet proberen het grote verhaal van zending binnen onze kaders te houden. Het is immers niet ons verhaal?
Een van de gevaren van het ontwikkelen van strategieën voor zending, is dat daardoor het idee ontstaat dat wij het bereiken van alle volken voor elkaar moeten gaan krijgen. Dat de groei van het koninkrijk te managen is, en dat wij daarop moeten toezien. Als God dan los van onze inzet een zendingsbeweging doet ontstaan, kan dat als een bedreiging voor onze plannen ervaren worden.
Tenzij we die beweging natuurlijk onder onze invloed en gezag kunnen brengen. En dit is niet al te moeilijk, want in het Westen hebben we het geld, de infrastructuur en de bekende leiders. Door allerlei gesponsorde trainingen en conferenties, worden Westerse methodes en ideeën over zending wereldwijd geïntroduceerd. Het is doorgaans zeer goed bedoeld, maar kan voorbijgaan aan het feit dat plaatselijke zendelingen ons ook wat te leren hebben en dat Westerse methodes niet geschikt hoeven te zijn voor andere situaties.
Het is een uitdaging voor de Westerse kerk en haar zendingsleiders om deze niet-Westerse zendingsbewegingen te ondersteunen en aan te moedigen in plaats van ze over te nemen en in de eigen structuren te absorberen. Maar het is nodig, want de wereld heeft de volheid van genade nodig die God heeft uitgestort op al deze verschillende kerken. De Chinese Back to Jerusalem werkers hebben ons iets te leren. Zendelingen uit India, Brazilië, de Filipijnen en Korea ook. Elk brengen ze een rijkdom aan ervaring, wijsheid en tradities die we zomaar kunnen neutraliseren als we hen proberen te vormen naar ons beeld. Maar als we leren deze verscheidenheid als geschenk van God te zien en het te bevorderen, dan kan het evangelie doordringen in gebieden waar de Westerse kerk de mogelijkheden of de mankracht niet voor heeft. Of waar onze methodes falen.
Niet-Westerse zendingsbewegingen herinneren ons eraan dat God zelf werkt en dat we slechts een fractie zien en weten van wat er allemaal gebeurt in Zijn koninkrijk. Waar onze kerken krimpen, kunnen we ons erin verheugen dat het bereiken van alle volken niet alleen afhangt van onze pogingen. We worden op een goede manier op onze plek gezet.
Een andere reden tot blijdschap is dat de energie van deze nieuwe zendingsbewegingen ons kan bemoedigen en de toewijding van deze zendelingen ons tot voorbeeld kan zijn. Het getuigt van inzicht als we deze bewegingen niet alleen onze steun bieden en hen versterken met alles wat wij kunnen en geleerd hebben, maar we ook door hen opgebouwd en versterkt willen worden. Wij zijn ook niet zonder zwakheden.
Als BtJ Nederland is het ons verlangen om Westerse kerken te inspireren door te vertellen wat God doet door de Back to Jerusalem zendingsbeweging, en om naast hen te staan in dit werk. Schouder aan schouder in Gods wijngaard, tot de dag dat zending niet meer hoeft.